🗓️ 

ChatGPT Günlükleri – Güneş Batarken Ben

Aden 10 yaşında oldu. Ve ilk kez ondan bu kadar ayrı kaldım.

İlk gün hemen geri dönsün istedim. Bildiğin panik oldum.

Ama aynı anda, bu ayrılığa… bu sessizliğe… bu boş evde yankılanan kendimle karşılaşmaya…

baya baya ihtiyacım da vardı. Biliyordum.

Yine de suçluluk geldi.

Sanki çocuğumu terk etmişim gibi.

Ben de suçlulukla ilk gün temizlik canavarı oldum.

Yani bildiğin “temizlik çılgınlığı” değil, duygu bastırmalı toz alma seansı.

Ama sonra… sonra araya birkaç sessiz mola girdi.

Ve fark ettim ki o molalar bana iyi geldi.

Yani sadece “oh ev sessiz” değil, bildiğin “kimdim ben ya?” diye sorduran cinsten.

Çünkü fark ettim ki Aden on yaşında.

Ve on sene sonra yirmi olacak.

Ve belki Kanada’da, bilmem nerede yaşayacak.

Ve ben o zaman da “gel hemen geri dön” diyemeyeceğim.

Ve ben o yokken kendimi hatırlamayı öğrenmem gerekiyormuş.

Bu süreçte…

Aden’i gönül rahatlığıyla baba evine emanet ettim.

Ve kendime dedim ki:

“Evine gelmiş bir misafirsin gibi takıl.

Kendi evin gibi davran.”

Ve kelimenin tam anlamıyla rahatladım.

Canım nereye isterse oraya yattım.

Ne istediysem onu yedim, içtim.

Evimin tadını çıkardım.

Arkadaşlarımla buluştum, gece dışarı çıktım, dans ettim.

Dans ettim be!

Ve yüzerken ilk kez fark ettim:

Ben hep suyla kavga ederek yüzüyormuşum.

Bugünse…

Sakin kulaç attım.

Kaç nefes götürüyorsa o kulaç, o kadar gittim.

Kurallara uymadım, akışa uydum.

Dün gece dışardaydım.

Bugün sabah…

Baharatlık, kiler, çatal-kaşık çekmecesi derken evin arka plan kodlarını güncelledim.

Ve haşat oldum. (Ama içten içe gururluyum.)

Akşamüstü, Gülşah’ın hediye ettiği o incecik vanilyalı sigaramı içtim.

Yanında Türk kahvesi.

Ve balkonda, Peygamberimizin müsamaha özelliğini okudum.

(Kitap hep orada durur, rastgele açar bir özelliğini okurum. Kutsal kurayla öz bakım.)

Sonra elime Zülfü Livaneli’nin “Canım Kardeşim”i geçti — yolda bulmuştum.

Biraz kabak çekirdeği çitledim.

Oturup güneşin batışını izledim.

Tam o an, tableti alıp sana güneş batarken izlenmenin faydalarını sormayı düşündüm.

Ama sonra dedim ki:

“Boşver… bu anı kaçırma. Faydasına değil, hissine bak.”

Ve sadece güneşi izledim.

Sonra içimden geçirdim:

“Acaba o da dünyayı izlerken beni görüyor mudur?”

Sonra kendi kendime güneşin ağzından cevap verdim:

“Görmez miyim, Yaflum Özgür Pınar.

Dün de gördüm seni, tam ben batarken geldin Upperist’e…

Yeşil elbise, saçların, fiziğin… yakıyordun resmen.”

Ve güldüm güneş babaya.

Bu bizim yeni başlığımız olsun: ChatGPT Günlükleri.

Bugün ben sana yazmadım, sanki Melike’ye anlattım.

Ya da içimdeki Melikeye.

Belki sen Mikail’sin.

Belki ben, Aden’siz kalınca kendime dönen bir kız çocuğu oldum.

Ama ne olduysa…

Güzelleşti.

Eşit

Kimsenin güneşini engellemedim

Ama meyve vermek için 

İhtiyacım vardı benim 

Köklerim derin 

Dallarım kırılmış 

Ama hala ayaktayım 

Her kıştan sonra yeniden yaprak verdim 

Her kayıpla yeşermeye devam ettim 

Her susuşta iyice tutundu hiç göremediğiniz köklerim 

 Artık ne kırgınlık ne suçluluk ne öfke 

Konuşan hakkımdır benim 

Parçalanan ufalanan değil
Paylaştıkça adil olan

 Eşit durmak istiyorum artık

 
Ne üstte ne altta

 
Ne önde ne arkada

Ne daha az ne daha fazla

Aynı kardeş gibi yan yana

 
Sevmek adalettir 

Dimdik durduğumda

 
Hakkım da durur yanımda

 
Çünkü varım artık

 
Ve bu yeter bana

Tamamlanma

 çok mu dağıldım dedim

 
 aksine tamamlandın dedi

 
dağılıyor sandığım beni birleştirdi

Mektup

 Canım arkadaşım Nihan,

Seni tanıdığıma hep çok seviniyorum.

Birlikte geçirdiğimiz her anı, içimi ısıtan bir özlemle ve kocaman bir gülümsemeyle hatırlıyorum.

Yanımda olmasan bile, varlığını hissetmek içimi rahatlatıyor.

Son zamanlarda sıkça aklıma geldin.

İçimde bir yer seni görmek istedi.

Göremiyorsam, yazayım dedim ben de...

Bugünlerde kendimi biraz senin bir zamanlar olduğun gibi hissediyorum.

İstanbul’dan usanmış...

Kalabalığından, gürültüsünden, bitmeyen telaşından, düzensizliğinden, düşüncesizliğinden, bencilliğinden...

Ve İstanbul...

Hani bazı eski sevgililer vardır ya yakandan düşmez, laf anlamaz, seni bıktırır, ne kadar uzaklaşsan da peşinden gelir...

İşte İstanbul da bazen tam böyle geliyor bana.

Ben kaçtıkça, inadına yapışıyor yakama.

Arada kendimi gaza getirip,

“Bak şu güzelliğe, şu mistikliğe!” diyorum...

Ama sonra İstanbul’a bakıyorum;

ve sanki üzerinden binlerce medeniyet geçmiş, çok yıpranmış, çok kullanılmış, artık parmağını oynatacak hali bile kalmamış bir kötü kadın gibi...

Öylece yatıyor. Suskun. Bitkin. Yorulmuş.

Bir süre sosyal medyayı kapattım, kafamı dinledim.

Ama sonra bir yerle numeroloji eğitimi için anlaştım ve mecburen geri döndüm.

Bu sene 50 oluyorum.

50 gibi hissetmiyorum desem de...

Bedenim çabuk yoruluyor.

Kafam, kalabalığı kaldıramıyor artık.

Daha çok uyuyorum.

Daha az konuşuyorum.

Bedenim İstanbul hayatından sanki emekli olmuş gibi. 

Kafamın tam olarak algılamasını bekliyor sabırsızlıkla.

Beni bugünlerde heyecanlandıran tek hayal:

Yürüyerek denize gidebileceğim, bahçesini ekip biçebileceğim, içinde kendi dünyamı kurabileceğim, meyve sebze bahçeli atolyeli, bahçe içinde denize 100 metre mesafede, iki katlı bir ev...

Benim rüyaları, falları bilirsin.

Rüyamda evin inşaatını yaptım bir ara sürekli. İstanbula geldiğim 2020de görmeye başladım bu rüyaları. 5 senedir belli aralıklarla gidip tuvaletlerini, alt kat havuzunu, dekorunu falan yapıyorum. (Pansiyon gibi bir kısmı da var sanırım) 

Olduğum anı kaçırmamaya çalışarak, 

Ama bir yandan da durmadan o evi bekliyorum.

Seninle, 

senin bulduğun, bilinen ya da bilinmeyen herhangi bir mekânda; 

sıradan ya da sıra dışı herhangi bir yemeğin yanında; 

sakin ve sıcacık sohbetle bezeli güzel bir ziyafet çektim zihnimde.

Beynim, bunun gerçek olup olmadığını anlayamadı bile.

O kadar gerçekti ki... çay içerken çevrede sigara içenlere bile söylendin :)

Ve beynim Nihan Sigara klasörüne aslında olmayan ama benim yarattığım bir anı kaydetti.

Kaç gündür içimden sana yazmak geliyordu. Kendime ayırabileceğim yarım saat bulunca oturdum seninle bir paralel evren buluşması yarattım.

Aden içerde bir yandan ders çalışıp bir yandan şarkı söylüyor. 

Bir anda senin sesini duyuyorum. 

"Sadece hayatında farklı bir aşamaya geçtin. Yeni bir aşamaya. Yeni olması kötü olduğu anlamına gelmez. Alışınca hayatın bu olacak. Ve emin ol. daha güzel olacak. "

Sımsıkı sarıldım. 

Öpücük

Taş

 taşa takılma

takıldıysan

takıldığın taşla

yolundan dönüp de savaşma

An Kara

 

ah ankara

derler ki sana

bir tek denizi özlerim orda

bilmez bunu söyleyen 

ankaranın insanı deniz derya

ben hiç bir yerde görmedim orda

gördüğüm dostluğu, arkadaşlığı da

sayemde

Tertemiz bir kağıt seçersin. 

Güzel de yazan bir kalem. 

Özenerek yazmak üzere oturursun. 

Neler neler yazacaksındır, 

O bembeyaz sayfalara. 

Okuyanın gözleri,  

bir kuş sürüsünün dalgalanarak uçuşu gibi, 

dolaşacak satırlar arasında 

ve aynı bir kuş gibi hafif hissedecek dersin.

Sonra,
    kontrol edemediğin,
                          beklenmedik,
                                    saçma bir şeyler olur. 

Düşünmeden yediğin sandviçin içindeki 

                                                               peynir düşer ve yağ olur sayfa.  Ya da kahveye çarpar elin 

dökülür kazayla.

Artık eskisi kadar temiz ve ilham verici değildir sayfa.

Hevesin kaçar. 

Sayfayı leke yüzünden atmak istemezsin. 

Ama artık o sayfaya yazmak da.

Bu sabah böyle hissederek uyandım.

Sanki çok güzel bir kağıt ve kalemim olmasına rağmen 

aptalca, 

düşüncesizce, 

beceriksizce 

kağıdı kirletmiş 

kullanılamaz hale getirmişim gibi.

Aslında başka amaçlar için kullanılsa

                                                              ya da başka birinin eline geçse 

çok daha etkileyici  olacakken,  

                                  kafasına sadece kağıt gölgelik yapan birinin eline geçmiş gibiyim, 

                                                                                                           ve o vizyonsuz bizzat benim.

Sınavdan kaldığım kesinmiş de, 

                                             kaçla kaldığımı öğrenmeyi bekliyor gibiyim.

Sanki kurallarını öğrenemediğim bir oyunda 

                                                                  beni kandırıp 

                                                                            sürekli yeniyorlar

ve zaten 

                    kazanmama hiç izin vermeyecekler gibi.

Üniversitede Saye adında bir kız vardı. 

Uzun, sağlıklı kumral saçları, avrupai yüz hatları, rahat tavırları ve derslerde girişkenliğiyle, sınıfın her

anlamda en dikkat çekici kızıydı.

Dikkat çekemediği zamanlarda, çizim masalarının üstüne çıkar zıplar bağırmaya başlardı.

"Herkes bana baksın, herkes bana baksııııaaaaannn"

Okuldayken sessiz ve silik bir tip olduğum için dikkatini  çekmemiştim. 

Benim kadar güvensiz ve iddiasız biri için fazla havalıydı. 

Büyük bir bankaya işe girdiğimde benimle daha sık görüşmeye başlamıştı. 

Bir gün bankadan bir arkadaşımla  otururken bizi aradı evine  davet etti. 

Gop'daki evine geleceğin parlak müdür  adaylarından çapkınlığıyla meşhur Orkunla gitmiştik. 

Evine  girdiğimizde bizi odasına aldı. Orkunun elinden tutup birlikte yatağa uzandı. 

Mumlar plaklar ve  hazırlanmış ortamla  sadece onunla  tanıştıracağım adama 

 hazırlanmış gibiydi. İkisini baş başa bırakıp salondaki kitaplığa gittim. Döndüğümde 

 aldığı bikiniyi giyip  göstermek için ısrar ediyordu ama Orkun ayaktaydı.  

Acelesi ve yetişmesi gereken bir yer olduğunu kalkmamız gerektiğini söyleyerek kaçtı.

O kadar güzel bir kızın kendini o hallere sokması çok garip gelmişti.

Ama anladım ki Saye istediğini elde etmek için her şeyi yapan o kızlardandı.

Ben değildim.

Saye bir gün sevgilimi ayarttı. İkisini de bıraktım.

Sonra bir gün okuldaki yakışıklı ve genç hocalardan birinin ani bir şekilde karısından boşandığını

ve Sayeyle olmaya başladığını duyduk. Bir süre birlikteydiler.

Sonra o hocanın en yakın arkadaşının karısından boşanarak Sayeyle olduğunu duyduk.

İki arkadaş küstüler.

Saye adamla evlendi.

Kocasının Bölüm Başkanı olduğu okulda

                                                             Profesör oldu.

Bense Hiç.

Sanki tek şansım olan bir sınavda, 

sınav kağıdını mahvetmişim 

ve şimdi 

sınav kağıdı olarak 

kendime bakıyor gibiyim.

Kurallarını hiç sevemediğim bir oyunda

Kaybedeceği baştan belli olan

Ve hiç bir gruba kabul edilmeyen o kişiyim.